عبدالله بن زبیر

عبدالله بن زبیر پسر زبیر و اسماء و خواهرزاده عایشه همسر پیامبر بودکه در مکّه، دین اسلام را پذیرفت. ابن زبیر به دستور عمربن خطاب، در نبرد علیه ساسانیان و روم شرقی شرکت کرد. پس از آنکه علی بن ابی طالب به خلافت رسید، او و پدرش زبیر به همراه طلحه و عایشه، راه بصره را پیش گرفتند. به پیشنهاد ابن زبیر، حاکم بصره، عثمان بن حنیف انصاری را از شهر راندند. عبدالله بن زبیر، در جنگ جمل علیه علی جنگید. با به خلافت رسیدن معاویه، ابن زبیر از سیاست کناره گیری کرد؛امّا وقتی مساله جانشینی یزید مطرح شد، از بیعت با او سرپیچید. با شهادت حسین بن علی در نبرد کربلا، ابن زبیر به حجاز برگشت و در آن جا ادّعای خلافت کرد. یزید حصین بن نمیر را برای جنگ با ابن زبیر به مکه فرستاد. لشکر یزید، ابن زبیر را در مکّه محاصره کرد اما با مرگ یزید، این محاصره نیز پایان یافت. اعراب دمشق و گروهی از مسلمانان مکه و مدینه، خلافت ابن زبیر را اعلام کردند. مردم مصر و عراق هم با خلافت وی موافق بودند. مروان بن حکم به یاری کلبی‌ها به دمشق دست یافت و خود را خلیفه خواند. پس از مرگ مروان، عبدالملک به خلافت رسید.او حجّاج بن یوسف ثقفی را برای فتح مکه به سوی حجاز فرستاد. حجّاج با یک لشکر دوازده هزار نفری به جنگ عبدالله بن زبیر رفت. در سال ۷۳ هجری، مکّه سقوط کرد و به دست امویان افتاد. عبدالله بن زبیر نیز به فرمان حجّاج بن یوسف کشته شد منبع: ویکی پدیا.