آن ها که تن به هر ذلّتی می‏ دهند تا زنده بمانند، مرده ‏های خاموش و پلید تاریخند و ببینید آیا کسانی که سخاوتمندانه با حسین به قتلگاه خویش آمده ‏اند و مرگ خویش را انتخاب کرده ‏اند ـ در حالی که صدها گریزگاه آبرومندانه برای ماندنشان بود و صدها توجیه شرعی و دینی برای زنده ماندن شان بود ـ توجیه و تأویل نکرده‏ اند و مرده‏ اند، اینها زنده هستند؟ آیا آن ها که برای ماندن‏شان تن به ذلّت و پستی، رها کردن حسین و تحمل کردن یزید دادند، کدام هنوز زنده‏ اند؟ هرکس زنده بودن را فقط در یک لَشِ متحرّک نمی‏ بیند، زنده بودن و شاهد بودن حسین را با همه وجودش می‏بیند، حس می ‏کند و مرگ کسانی را که به ذلّت‏ ها تن داده‏ اند تا زنده بمانند، می‏ بیند

شهادت حسینی کشته شدن مردی است که خود برای کشته شدن خویش قیام کرده است.امام حسین (ع)از مقوله دیگری است؛ او نیامده است که دشمن را با زور شمشیر بشکند و خود پیروز شود، و بعد موفق نشده و یا در یک تصادف یا ترور توسط وحشی، کشته شده باشد. این‏طور نیست، او در حالی که می‏توانسته است در خانه‏ اش بنشیند و زنده بماند، به پا خاسته و آگاهانه به استقبال مردن شتافته و در آن لحظه، مرگ و نفی خویشتن را انتخاب کرده است. امام حسین علیه‏ السلام یک شهید است که حتی پیش از کشته شدن خویش به شهادت رسیده است؛ نه در گودی قتلگاه، بلکه در درون خانه خویش، از آن لحظه که به دعوت ولید ـ حاکم مدینه ـ که از او بیعت مطالبه می‏کرد، "نه" گفت، این، "نه" طرد و نفی چیزی بود که در قبال آن، شهادت انتخاب شده است و از آن لحظه، حسین شهید است.

این که حسین فریاد می‏ زند ـ پس از این که همه عزیزانش را در خون می‏ بیند و جز دشمن کینه توز و غارتگر در برابرش نمی ‏بیند ـ فریاد می‏زند که: آیا کسی هست که مرا یاری کند و انتقام کشد؟هل من ناصر ینصرنی؟؛ مگر نمی‏ داند که کسی نیست که او را یاری کند و انتقام گیرد؟ این سؤال، سؤال از تاریخ فردای بشری است و این پرسش، از آینده است و از همه ماست و این سؤال، انتظار حسین را از عاشقانش بیان می ‏کند و دعوت شهادت او را به همه کسانی که برای شهیدان حرمت و عظمت قائلند، اعلام می‏ نماید

حسین وارث آدم-دکتر شریعتی